Kundera Józef

Pseudonim: „Bartosz”, „Orlik”
Stopień wojskowy: por./kpt.
Komendant Placówki Kielce Wschód w Obwodzie Kielce,
Szef Referatu V Łączność Komendy Obwodu Kielce,
Oficer łączności 4 pp Leg.

J.Kundera - zdjęcie przedwojenne

Urodził się w roku 1908 na terenie Rosji bowiem jego ojciec służył w armii carskiej. Był jednym z dziesięciorga dzieci.

-po rewolucji 1918 r. wrócił do wolnej Polski zamieszkał w Kielcach, 

-ukończył szkołę średnią i zdobył zawód ekonomisty.  Mimo że w rodzinie było dziesięcioro dzieci, dziadkowie starali się dać im co najmniej wykształcenie średnie.

-po przepracowaniu kilkunastu miesięcy w banku, został powołany do odbycia obowiązkowej zasadniczej służby wojskowej. Skierowano go do Szkoły Podchorążych Rezerwy Wojsk Łączności po ukończeniu której otrzymał oficerski stopień oficerski podporucznika rezerwy,

-po powrocie do  cywila nie było dla niego pracy, były to właśnie lata 30., lata Wielkiego Kryzysu,

-przyjął propozycję pracy w Izbie Skarbowej w Olkuszu, który znajdował się wówczas w województwie kieleckim,

-w 1939 roku awansował do Izby Skarbowej w Kielcach i tu pod koniec sierpnia został zmobilizowany już w stopniu porucznika do Grupy Operacyjnej „Śląsk” Armii „Kraków”, gdzie pełnił funkcję dowódcy 18. kompanii telefoniczno-kablowej

-kampanię obronną zakończył się pod Tomaszowem Lubelskim, 25 września 1939 roku,

-po powrocie do Kielce razem z żoną natychmiast zaangażował się w działalność konspiracyjną w SZP, przyjmując pseudonim „Bartosz”,

-prawdopodobnie już na początku 1940 r. został Komendantem Placówki Kielce Wschód,

-pracował w tym czasie w Izbie Skarbowej, będąc naturalnie tajnym informatorem co do po poczynań skarbowych okupanta,

-od początku roku 1943, już pod pseudonimem  „Orlik”, zostaje szefem Referatu  V Łączność Obwodu Kielce,

-na początku sierpnia 1944 r. w ramach mobilizacji do akcji Burza zostaje oficerem łączności 4 pp Leg. Wyróżnił się m.in. podczas walki w Fanisławicach,

-awansowany do stopnia kapitana i odznaczony Krzyżem Virtuti Militari,

-jesienią 1944 r. zdemobilizowany z 4 pp Leg.

-już w marcu 1945 roku, ratując się przed aresztowaniem wyjeżdża do Olkusza gdzie zostaje zatrudniony w Urzędzie Skarbowym jako zastępca a następnie jako Naczelnik,

-w 1953 z powodu swej „niechlubnej, wojennej przeszłości” został odesłany na rentę w wieku 45 lat, którą to rentę odebrano mu po kilku miesiącach.

-ponowne bezrobocie zmusiło go do szukania jakiejkolwiek pracy bowiem miał na utrzymaniu trójkę małych dzieci. Imał się więc różnych prac, dalekich od  jego zawodowych  kwalifikacji. Pracował nawet w Spółdzielni Kaflarzy i Zdunów,

-w roku 1957 został zrehabilitowany i zatrudniony ponownie w administracji państwowej. Pracował kolejno w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej, a następnie w  Powiatowej Kolumnie Transportu Sanitarnego w Olkuszu do czasu, kiedy w roku 1974 uległ groźnemu wypadkowi, który do końca życia, na 18 lat, przykuł go do łóżka.

-w roku 1973 został mianowany majorem, a w czasach prezydentury Lecha Wałęsy, razem ze wszystkimi uczestnikami zbrojnego podziemia - podpułkownikiem Wojska Polskiego w stanie spoczynku.

Zmarł w roku 1992.