Kempiński Józef

Pseudonim: „Krótki”
Stopień wojskowy: ppor.
Szef Kedyw Podobwód Kielce Południe,
Zgrupowanie Partyzanckie „Ponury”,
I batalion 2 pp Leg.

Od lewej: T.Wójcik "Tarzan", K.Suwalski "Mruk", L.Januszewski "Longin" i Józef Kempiński "Krótki"

Urodził się 1 marca 1916 roku w Bottrop, w Niemczech, w rodzinie emigrantów zarobkowych Franciszka i Teodozji z domu Wnuk,
-po śmierci ojca wraz z matką mieszkał w Essen. Tam ukończył sześć klas gimnazjum,
-w 1934 roku za nieukrywaną niechęć do ruchu hitlerowskiego został przez władze niemieckie wydalony. Razem z matką wyjechali do Polski i zamieszkali w Ostrowie Wielkopolskim,
-podjął dalszą naukę w gimnazjum, a po zdaniu matury w roku 1938 został powołany do Szkoły Podchorążych Rezerwy w Szczypiornie,
-w stopniu plutonowego podchorążego uczestniczył w kampanii jesiennej jako żołnierz 60 pp. Armii „Poznań”. Trzykrotnie ranny, walczył w obronie Warszawy aż do jej kapitulacji, 
-w 1943 roku Józef Kempiński wyjechał do Kielc, gdzie nawiązał kontakt z ruchem oporu. Posługując się nazwiskiem Jan Brzozowski i pseudonimem ,,Krótki", 
-prawdopodobnie w pierwszej połowie 1943 r. zostaje Szefem Kedywu Podobwodu AK Kielce Południe (późniejszy Podobwód Dyminy),
-od sierpniu? 1943 r. w Zgrupowaniu Partyzanckim Jana Piwnika „Ponury”,
-od 8 września zostaje dowódcą drużyny w I Zgrupowaniu Zgrupowań Partyzanckich AK „Ponury” obejmując dowództwo nad pieszą grupą Mariana Kaczmarskiego "Dymsza" , która do Zgrupowania dotarła w oddziale Tomasza Wójcika „Tarzan”. Po kilkunastu dniach część żołnierzy wywodząca się z NSZ zdezerterowała,
-odtąd pozostaje w dyspozycji dowódcy Zgrupowania Partyzanckiego,
-od czerwca 1944 r. jest dowódcą 1 plutonu i zastępcą dowódcy 2 kompanii Zgrupowania ppor. Mariana Świderskiego „Dzik”,
-w lipcu 1944 r. zostaje czasowo przydzielony do oddziału zwiadu konnego Tomasza Wójcika „Tarzan”, który zostaje przez Niemców rozbity 7 lipca 1944 r. w Woli Grójeckiej,
-pozostaje w oddziale do czasu jesiennej demobilizacji,

-w styczniu 1945 r. wyniku wkroczenia Sowietów i eskalacji masowych represji wobec żołnierzy Polskiego Państwa Podziemnego postanowił ewakuować się na tereny województwa poznańskiego, gdzie mógł bezpiecznie pod fałszywym nazwiskiem zalegalizować swój pobyt,

-w maju 1945 r. nawiązał kontakt z byłym żołnierzem AK Florianem Michalskim vel Michalakiem, przez którego przedstawiony został przebywającemu w Ostrowie Wielkopolskim ppłk. Andrzejowi Rzewuskiemu „Hańczy” (byłemu komendantowi Okręgu Poznańskiego AK). Po weryfikacji został zaprzysiężony do nowo powstałej organizacji pn. WSGO „Warta”. Otrzymał pseudonim „Łan” oraz propozycję objęcia funkcji komendanta Inspektoratu Ostrowskiego krypt. „Szamotuły”, składającego się z pięciu obwodów: ostrowskiego, jarocińskiego, krotoszyńskiego i kępińskiego oraz samodzielnego w Ostrowie Wielkopolskim, na co nie wyraził zgody. W wyniku porozumienia z kierownictwem WSGO na rozkaz ppłk. „Hańczy” skierowany został pod komendę por. Ludwika Sinieckiego „Szarego”. W jego kilkunastoosobowym oddziale partyzanckim pełnił funkcję zastępcy oraz był odpowiedzialny za szkolenie kadry z zakresu dywersji. Stałą ekspozyturę posiadał w Ludwikowie (pow. ostrowski). W ramach działań bieżących uczestniczył wraz z jednostką „Szarego” m.in. w akcji rozbicia gorzelni w Wysocku Wielkim,

-5 czerwca 1945 r. z rozkazu inspektora ostrowskiego mjr. Stefana Baranowskiego „Małek” został przekazany do dyspozycji kpt. Tadeusza Tyrakowskiego „Wojciecha”, „Kordzika” komendanta Obwodu WSGO Krotoszyn. Skierowany na placówkę konspiracyjną, która znajdowała się w sołectwie Bugaj (w majątku Kosińskiego). W ciągu dwóch tygodni, w wyniku akcji werbunkowej przeprowadzonej w Ligocie i Koźminie, zorganizował kilkunastoosobową siatkę dywersyjną, którą kierował do końca sierpnia 1945 r. W ramach działań antykomunistycznych przeprowadził nieudaną akcją rozbicia PUBP w Krotoszynie.

-25 czerwca 1945 r. na polecenie kpt. „Wojciecha” został oddelegowany do Obwodu Kępno WSGO „Warta” (Inspektorat III Ostrowski), w celu wsparcia i rozbudowy struktur konspiracyjnych na terenie powiatu kępińskiego oraz na jego pograniczu z woj. śląsko-dąbrowskim, m.in. pow. kluczborskim. Mianowany szefem dywersji przez komendanta kpt. Edwarda Mazura vel Tadeusza Ponierskiego „Dąb” (byłego żołnierza AK w Radomsku, pracownika Nadleśnictwa w Sadogórze).

-pełnił tę funkcję do 28 października 1945 r. Podjął się trudnego zadania nawiązania kontaktów organizacyjnych z istniejącymi nieafiliowanymi grupami podziemia zbrojnego w celu ich podporządkowania. Rozpoznawał teren w kierunku planowanego tzw. „rozładowania lasu” i ujawnienia samodzielnie działających grup poakowskich. Prowadził również działania wywiadowcze polegające na zbieraniu i opracowaniu informacji dotyczących aparatu politycznego i wojskowego oraz kolportowaniu prasy organizacyjnej pn. „Strażnica Sumienia”. Pomocnym w tym przedsięwzięciu okazali się łącznicy z nim współpracujący będącymi na kontakcie z kpt. „Dębem”, m.in. ppor. Józef Stachera (używał wówczas nazwiska „Jan Skupiński”) „Stach” (b. żołnierz AK z Radomska, pracownik wywiadu, policjant granatowy, adiutant „Dęba”) oraz miejscowi księża: Roman Ziembiewicz z Rychtala, Franciszek Nowacki z Kępna, Stefan Kałuszyński z Krzyżownik oraz Edmund Jasiak z Trzcinicy. Z tym pierwszym duchownym „Łan” znał się jeszcze z czasów okupacji niemieckiej. Księża udzielali kwater dla kierownictwa WSGO. „Łan” organizował łączność między poszczególnymi placówkami dywersyjnymi w formie tzw. „skrzynek kontaktowych i pocztowych” dla umożliwienia sprawnego komunikowania się z inspektoratem jak i przekazywania poleceń od kierownictwa.

-zagrożony aresztowaniem za przynależność do Armii Krajowej wyjechał do Niemiec i  w amerykańskiej strefie okupacyjnej wstąpił do służby w kompaniach wartowniczych,

-w maju 1947 r. korzystając z ustawy amnestyjnej po raz wtóry wrócił do Ostrowa.,

-rozpoczął studia na Akademii Handlowej w Poznaniu, a po ich ukończeniu w roku 1951 uzyskał pracę w Narodowym Banku Polskim w Ostrowie,

-dokładnie po roku został jej pozbawiony, ponieważ doszukano się jego partyzanckiej przeszłości,

-do 1957 roku pracował w składnicy narzędzi. Dzięki ,,odwilży’’ październikowej został ponownie przyjęty do pracy w NBP jako inspektor w dziale kredytowym,

-w 1962 roku Józef Kempiński przyjął posadę nauczyciela języka niemieckiego w Technikum Kolejowym. W celu podniesienia swoich kwalifikacji podjął zaoczne studia na kierunki filologii niemieckiej na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Ukończył je w roku 1968, uzyskując tytuł magistra.

-w 1978 roku zakończył swoją aktywność zawodową i przeszedł na emeryturę.

Zmarł w dniu 5 sierpnia 1991 roku, mając 75 lat. Spoczywa na cmentarzu przy ulicy Limanowskiego w Ostrowie.