14 sierpień 1943 r. – akcja na wozy w Sułkowie

     Patrol z oddziału partyznackiego Mieczysława Tarchalskiego "Marcin" pod dowództwem Marcinkowskiego „Dąb” przeprowadził koło Sułkowa zasadzkę na transport zboża zebrany przez Niemców od rolników z terenu gminy. Akcję przeprowadzono w lesie w kierunku na Włoszczową. Podczas zatrzymywania transportu wywiązała się walka podczas której ranny został jeden Niemiec z eskorty. Pozostali poddali się. Część zboża zatrzymano na potrzeby oddziału, a resztę rozdano okolicznym gospodarzom. 

15 sierpnia 1943 r. - aresztowania w Sułkowie

     15 sierpnia 1943 roku w odwecie za przeprowadzoną dzień wcześniej akcję żandarmi z Łopuszna przeprowadzili w Sułkowie aresztowania. Pojmano siedem osób. Wszyscy byli związani z konspiracją. Rodziło to podejrzenia, że lista osób nie była przypadkowa, ale została ustalona przez niemieckich współpracowników. Akcja oddziału partyzanckiego była w tych okolicznościach jedynie pretekstem do przeprowadzenia represji. Niezależnie od powodów aresztowano siedem osób:

Goszczyński Aleksander „Dąb”,

Klim Ignacy „Mały”,

Świeboda Jan „Maciej”,

Szałański Bolesław „Sosna”,

Tłustochowicz Stanisław „Kaktus”,

Trybek Jan „Marny”,

Włodarski Stefan „Jesion”.

Żandarmi transportowali aresztowanych na posterunek w Łopusznie. Według relacji Adolfa Landla „Felek” (żandarm z posterunku w Łopusznie) samowolnie zabili oni aresztowanych. Egzekucję przeprowadzili żandarmi po minięciu wsi Mieczyn, na skraju lasu. Już po zakończeniu wojny ciała pomordowanych zostały ekshumowane i przeniesione na cmentarz w Krasocinie gdzie ponownie je pochowano, a na pamiątkę postawiono specjalną tablicę (na zdjęciu).

8 październik 1943 r. – opanowanie Stojewska

     8 października około godziny 17 w okolicę Stojewska dotarł oddział partyzancki AK Mieczysława Tarchalskiego "Marcin". Celem akcji było opanowanie wioski zamieszkałej przez niemieckich kolonistów, zabrani ich broni oraz ciepłej odzieży (zbilżała się zima). Żołnierzy podzielono na trzy grupy. Ubezpieczenie stanowiła drużyna „Dęba” wyposażona w dwa ręczne karabiny maszynowe. Liczyła ona dziewięciu żołnierzy i zajęła stanowiska w rowach przy krzyżówce dróg Włoszczowa – Łopuszno i Stojewsko – Gruszczyn, około 400 metrów od zabudowań. Zadaniem drugiej grupy (dwie drużyny) było otoczenie wioski poza opłotkami tak aby nikt z niej nie uciekł po pomoc. Trzecia grupa pod dowództwem ppor. „Ludwika” zajęła się zebraniem mieszkańców wioski na jednym z podwórek, gdzie pilnował ich strzelec „Zawisza”. Grupa ta miała także przeprowadzać rewizje, odbierać broń i odzież.

     Akcja przebywała sprawnie i bez problemów. Spokój zakłóciło jedynie zajście na ubezpieczeniu. Od strony Krasocina, stromym zjazdem, zjeżdżał rowerem żołnierz niemiecki. Kiedy znalazł się w odległości 30 metrów od ubezpieczenia jeden z żołnierzy wezwał go do zatrzymania się. Niemiecki żołnierz (być może syn jednego z kolonistów) nie zatrzymał się, ale skręcił w rów i uciekł w zarośla po drugiej stronie drogi. Jeden z żołnierzy ubezpieczenia strzelał za nim z pistoletu maszynowego, ale zapewne bez skutku.

     Około godziny 19, gdy było już ciemno, do ubezpieczenia dotarł goniec od dowodzącego akcją, który nakazywał zwinięcie ubezpieczenia i dołączenie do głównych sił oddziału bowiem akcja jest już zakończona. Drużyna ubezpieczenia po przejściu około 200 metrów zorientowała się, że jej śladem idą cztery nieznane osoby. Zmrok utrudniał rozpoznanie dlatego pozwolono im podejść na kilkadziesiąt metrów i wtedy wezwano do zatrzymania. Odpowiedzią był huraganowy ogień otworzony przez napastników, a jak się za chwilę okazało także przez Niemców idących w tyralierze wzdłuż drogi. W powietrzu znalazły się rakiety oświetlające teren co jeszcze bardziej utrudniło obronę partyzantom, którzy znaleźli się w odkrytej przestrzeni. Od niemieckich strzałów padł celowniczy jednego z rkm Tadeusz Żurek „Sokół”, a jego amunicyjny Witold Lipski „Lipa” został ciężko ranny, tak samo jak Stanisław Wnuk „Orkan”. Nie strzelał także drugi z rkm, który się zaciął. Sytuację ratował ppor. „Ludwik”, który na czele części partyzantów natarł na Niemców. Ci nie czekając na dalszy rozwój sytuacji wycofali się.
     Oddział także wycofał się z wioski zabierając zabitego „Sokoła” oraz rannych „Lipę”, „Orkana” i Jacka Brandta „Zawiszę” (ten ostatni pilnował kolonistów na podwórku i słysząc pierwsze strzały wybiegł na drogę, gdzie dostał postrzał w głowę). Zabrano także zarekwirowane materiały oraz 16 karabinów.

Jesień 1943 r. - likwidacja zdrajcy

     Jesienią 1943 r. Stefan Bojaś "Niedźwiedź" likwiduje razem z „Iskrą” we Fryszerce (Skałka Niemiecka) mieszkańca o nazwisku Połzuń za współpracę z okupantem. Akcja miała miejsce już na terenie Placówki Oleszno, ale wykonano ją zapewne w porozumieniu z miejscowymi strukturami. 

13 czerwiec 1944 r. – opanowanie stacji Ludynia

     Oddział partyzancki AK Mieczysława Tarchalskiego "Marcin" opanował stację kolejową Ludynia na linii kolejowej Kielce-Włoszczowa. Do akcji oddział wymaszerował z obozowiska na Krogulcu o 6 rano w sile dwóch plutonów: I ppor. Władysław Polewski „Sosna” i II ppor. Michał Michalski „Skała”. Akcja miała zostać przeprowadzona tuż przed wjazdem zapowiadanego pociągu, który zamierzano opanować. Pluton „Skały” ubezpieczał akcję od strony drogi Włoszczowa – Krasocin. Pluton „Sosny” zajął miejsce przy torze na wypadek gdyby konwój pociągu stawiał opór. Samą stację miał opanować Jan Solecki „Barwicz”, który dobrał sobie czterech żołnierzy. Byli to: sierżant Mieczysław Gredka „Zeus”, st. strz. Romuald Jędrych „Jacek”, strz. „Wilk” i strz. Stanisław Drzewicki „Wrona”. Do działań przystąpiono kwadrans przed przyjazdem pociągu. Plutony zajęły wyznaczone stanowiska, a „Barwicz” zniszczył urządzenia stacyjne (zabrano maszyną do pisania, datownik i kasetkę z pieniędzmi). Opuszczono semafor i zatrzymano pociąg transportowy Wehrmachtu. Z powodu upału eskorta dwóch samochodów przewożonych pociągiem jechał porozbierana i jej rozbrojenie przebiegło bez problemów. Zdobyto 4 karabiny, granaty, amunicje oraz 4 kanistry benzyny. Spalono cały skład pociągu, w tym 4 samochody wojskowe. W magazynach przy stacji spalono elementy baraków oraz skład desek.

19 czerwiec 1944 r. – Sułków rozbrojenie Niemców

     Patrol wydzielony z oddziału partyzanckiego AK Mieczysława Tarchalskiego "Marcin" pod dowództwem ppor. Zygmunta Szpaka „Stefan” urządził zasadzkę na Niemców pod wsią Sułków. Bez strat własnych zlikwidowano dwóch nieprzyjaciół i zdobyto dwa karabiny.

27 lipca 1944 r. - drugie opanowanie Stojewska

     Większość materiałów podaje, że akcja została przeprowadzona 28 lipca 1944 r., ale to niemożliwe bowiem tego dnia Niemcy ewakuowali ze Stojewska kolonistów. Z dużym prawdopodobienstwem możemy przyjąć, że partyzanci opanowali Stojewsko 27 lipca (istnieje też możliwość, że akcja miała miejsce 26 lipca).

     W połowie lipca wywiad AK ustalił, że okupanci wydali decyzję o ewakuacji na zachód kolonistów niemieckich zamieszkujących wieś Stojewsko. Postanowiono ponownie przeprowadzić akcję opanowania miejscowości i zabrania dobytku oraz broni. Do przeprowadzenia akcji wyznaczono jeden pluton oddziału partyzanckiego AK Mieczysława Tarchalskiego "Marcin", a dowództwo nad całością objął ppor. Jan Solecki „Barwicz” (kwatermistrz oddziału).
Koloniści, swoje, bardziej cenne przedmioty zgromadzili w kościele gdzie nocowali starsi, uzbrojeni, mężczyźni pilnując dobytku. Podczas dnia bezpieczeństwa Niemców strzegła wystawiana przez nich warta umiejscowiona w posterunku. W nocy obserwator przenosił się na wieżę kościoła.
     Akcję zaplanowano przed godziną policyjną (22) kiedy koloniści nie znajdowali się jeszcze na stanowiskach. Około godziny 21 partyzancki oddział dotarł na miejsce. Drużyny zajmowały wyznaczone stanowiska w tym ubezpieczenie akcji od strony drogi Łopuszno – Krasocin. Najważniejszym zadaniem było rozbrojenie wartownika. Poszło to łatwo bowiem był nim tego dnia kilkunastoletni syn jednego z kolonistów – Brochman. Sprawne przeprowadzenie tej części zadania uniemożliwiło zaalarmowanie pobliskich niemieckich posterunków i samych kolonistów. Bez strzału rozbrojono także kolonistów grupujących się na noc w kościele. Od tej chwili poszczególne grupy partyzantów przystąpiły do wykonywania swoich zadań. Drużyny które wcześniej otaczały wioskę wkroczyły do niej. Jedna wypędzała z domów Niemców i gromadziła ich na podwórku kolonisty Kocha, gdzie przyprowadzono także tych z kościoła. Pilnowaniem wszystkich zajmowała się kolejna grupa partyzantów. Wreszcie ostatnia ładowała na wozy niemiecki dobytek. Szło to sprawnie bowiem większość cennych przedmiotów była złożona w kościele. Zabranego dobytku było tak dużo, że partyzanci dodatkowo zarekwirowali dwa wozy. Na zakończenie akcji mężczyzn zamknięto w budynku posterunku, a kobiety i dzieci w kościele (uwolnieni zostali dopiero rano przez Polaków którzy przyszli do pracy). Oddział z zarekwirowanym dobytkiem opuścił wioskę. Poza dobrami materialnymi zdobyto 16 karabinów i rkm (nie wszystkie materiały potwierdzają fakt zdobycia tego ostatniego).

28 lipca 1944 r. -pacyfikacja Stojewska

     Prawdopodobnie 27 lipca Stojewsko zostało opanowane przez pluton z oddziału partyzanckiego AK Mieczysława Tarchalskiego „Marcin”. Oddział bez walki zdobył broń i wiele sprzętu który koloniści przygotowali do wywiezienia. Na zakończenie akcji mężczyzn zamknięto w budynku posterunku, a kobiety i dzieci w kościele. Zostali oni uwolnieni rano przez Polaków którzy przyszli do pracy.
     Po uwolnieniu koloniści poinformowali władze niemieckie o całej sytuacji. Jeszcze w godzinach porannych do wioski przyjechali funkcjonariusze z posterunku (prawdopodobnie z Krasocina) i nakazali zabrać kolonistom resztę swojego dobytku ( z każdego domu można było zabrać nie więcej niż dwa konne wozy). Pod zbrojną ochroną rozpoczęli oni ewakuację na zachód.
     Niemcy nie byli w stanie zabrać na wozy całego swojego dobytku więc zanim opuścili wioskę mieli zawrzeć, zapewne nie wszyscy, niepisaną umowę z pracującymi u nich Polakami, aby ci opiekowali się ich pozostawionym dobytkiem. Zapewne liczyli, że po zakończeniu wojny powrócą do domostw. W wiosce i okolicy mieszkało kilka polskich rodzin, które po odjeździe kolonistów poszli do ich domostw. Niektórzy korzystając z okazji zabierali z opuszczonych domów pozostawione artykuły żywnościowe. Znaleźli się jednak i tacy którzy wywozili z domostw nawet meble.
     Zapewne taki widok zobaczyli dwaj Niemcy, którzy przyjechali do Stojewska w tym czasie. Nie byli to żołnierze, ale prawdopodobnie policjanci. Na samochodzie którym przyjechali byli skuci kajdankami dwaj mężczyźni: Józef Stramski i Władysław Orlikowski (syn sekretarza Gminy Krasocin). Nie wiemy jaki był cel ich wizyty w Stojewsku, ale zapewne zameldowali oni swoim przełożonym o sytuacji w wiosce.

     Około godziny 16 po południu do wioski przyjechała grupa około 15 Niemców w samochodzie i na motocyklach. Byli wśród nich: Robba – kolonista i żandarm z niedalekiego Antonielowa znany ze swojego okrucieństwa względem Polaków, Ginter – mieszkaniec Stojewska, szesnastoletni syn wójta Krasocina oraz Koch – kilkunastoletni syn kolonisty. Kolumna zatrzymała się koło kościoła, a następnie podzieliła na dwie części: motocykliści pojechali na koniec wsi, a pozostali odwiedzali kolejne domy kolonistów. To właśnie ta grupa zaczęła strzelać do każdego, kto na ich widok rzucał się do ucieczki. Pierwszy zginął Antoni Łaszek pracujący u pierwszego od drogi kolonisty Wagnera. Widząc Niemców zaczął uciekać w kierunku lasu, ale nie dobiegł do niego. Widząc to uciekać zaczęły do lasu także inne osoby pracujące na polach. Zginęli wtedy: rodzeństwo: Klimków i Siwków, Leokadia Pasińska i Weronika Wilk. Kolejnymi ofiarami była rodzina Stańczyków, pracująca u kolejnego Niemca – Gintra. Trójkę dzieci zabił 16-letni niemiecki oprawca. Kolejne osoby (Bolesław Majecki i Władysław Lis) przebywające na podwórzu jednego z opuszczonych domów także zaczęły uciekać na widok Niemców, ale zanim znaleźli schronienie na wzgórzach dosięgły ich kule.
     Jadący motocyklem żandarm Robba zobaczył wóz załadowany meblami. Jechał nim Stanisław Kowalczyk, który na widok Niemca zeskoczył z wozu i zaczął uciekać przez pole obsiane owsem. Pociski były jednak szybsze od niego. Konie z wozem spłoszone strzałami pobiegły do niedalekiego domu Stanisława który znajdował się na końcu wsi od strony Podleska. Ich śladem pojechał Robba. Na podwórku Kowalczyków gdzie wjechał wóz zobaczył ich kuzyna: Gołdyna do którego zaczął strzelać, na szczęście niecelnie. Żandarm przeszukał także trzy pozostałe polskie domostwa stojące w tej części wsi (należały one do: Teperów, Łaszków i Piechowskich). Nie znalazł nic co mogło pochodzić z domów kolonistów więc pojechał dalej. W Podlesku odnalazł kolejny wóz z meblami. Stał on w gospodarstwie Śliwków, ale do dziś nie wiadomo kto go tam zostawił. Żandarm nakazał trzem przebywającym w domu kobietom (matka i dwie córki) pchać załadowany wóz na miejsce zbiórki pod kościół. W połowie liczącej około kilometra drogi, licząca 66 lat Marianna upadła i została przez żandarma zabita. Zrozpaczone córki dopchały wóz przed kościół, ale i one zostały tam zastrzelone.

     Ostatecznie tego tragicznego dnia zabitych zostało 11 osób z Brygidowa, 5 osób z Podleska i dwie osoby ze Stojewska. Byli to:
Weronika Bubis - żyła lat 23,
Janina Klim - żyła lat 20,
Leon Klim - żył lat 17,
Tadeusz Klim - żył lat 15,
Stanisław Kowalczyk - żył lat 44,
Stanisława Kukla - żyła lat 17,
Władysław Lis - żył lat 18,
Antoni Łaszek - żył lat 28,
Bolesław Majecki - żył lat 37,
Leokadia Pasińska - żyła lat 15,
Florentyna Siwek - żyła lat 41,
Władysław Siwek - żył lat 50,
Otolia Stańczyk - żyła lat 20,
Stanisław Stańczyk - żył lat 15,
Władysław Stańczyk - żył lat 18,
Marianna Śliwka - żył lat 65,
Władysława Śliwka - żyła lat 28,
Weronika Wilk – żyła lat 14,
     Ciała pomordowanych zostały przez ich rodziny pochowane w nocy, w zbiorowej mogile koło wsi Podlesko. Ekshumacji ofiar mordu dokonały rodziny pomordowanych w marcu 1945 r. Po zidentyfikowaniu poszczególnych ciał przez ich rodziny, szczątki ubrane w jasne tuniki zostały umieszczone w drewnianych trumnach, a następnie przewiezione i pogrzebane na cmentarzu w Krasocinie.

     Jak niestety często bywa, także w tej tragedii, mamy zagadkę.  W relacji kilku świadków znalazły się zapiski, że tego dnia zamordowano w Stojewsku jeszcze co najmniej jedną osobę. Według świadków Niemcy przywieźli ze sobą i zastrzelili kobietę która prawdopodobnie była łączniczką AK.  Podczas ekshumacji zwłok hipoteza ta nie została potwierdzona. Badający miejscową historię Krzysztof Tkaczyk i Marek Teper uważają jednak, że być może świadkowie mają rację. Według relacji Stanisławy Kowalczyk łączniczka (oraz jeszcze jeden nieustalony mężczyzna) została zastrzelona w Stojewsku przez Niemców na początku wioski od strony drogi Łopuszno – Krasocin. Jej (możliwe że ich) ciało zakopano przy drodze, a nie razem z innymi w zbiorowej mogile. Potem szczątki przeniesiono na cmentarz w Krasocinie. Zgodnie z tą hipotezą feralnego 28 lipca 1944 roku zginęło w Stojewsku 20 osób. Przynajmniej część argumentacji znalazła posłuch bowiem na pamiątkowej tablicy na cmentarzu zamieszczono informację, że w Stojewsku została także zamordowana łączniczka NN.