Feralnego dnia, a była to niedziela, funkcjonariusze kieleckiej placówki "Sipo" niespodziewanie otoczyli "murowaniec" dokonując tam bardzo szczegółowej rewizji. Telegrafista tej radiostacji plut. Jan Żmijewski „Twardy” w ostatniej chwili zdążył zwinąć sprzęt, zniszczyć dokumenty i ukryć radiostację w przygotowanym schowku. Po wyjściu przed budynek został aresztowany tak jak 12 innych osób, w tym kierownik zakładu Józef Zegartowicz. Zatrzymanych prowadzono do samochodów przy stacji kolejowej i właśnie wtedy trzy osoby podjęły desperacką próbę ucieczki. Udała się Stefanowi Żelichowskiemu i radiotelegrafiście, którego przed kulami niemieckimi zasłonił przejeżdżający pociąg. Trzecią osobę, Mariana Pańka zastrzelono. Zatrzymanych pomordowano w kieleckim gestapo.
     Niemcy nie odnaleźli samej radiostacji ukrytej w przemyślnym schowku. Już po ich odjeździe została ona z niego wydobyta i za pośrednictwem ówczesnego właściciela zakładów, Zdzisława Krudzielskiego (nie był żołnierzem AK, ale pomagał oddziałom partyzanckim) przekazana organizacji. W efekcie już kilka dni później radiostacja dotarła do oddziału „Juranda”.

Akcja opisana w historii oddziału B.Boczarskiego "Jurand" w rozdziale: Powstanie oddziału i pierwsze kłopoty

     Jeden z nich uchwycił z tyłu „Śmiałego” a drugi wymierzył do niego z pistoletu. Kiedy „Śmiały” zamierzał sięgnąć po pistolet przestrzelił mu brzuch, płuco i rękę prawą, zranił w rękę „Strzałę” i zranił w brzuch stojącego za „Śmiałym” Niemca. Postrzelił również w udo przechodzącą Krystynę Daleszak. Kiedy lotnik zmieniał magazynek „Śmiały” i nieuzbrojony „Strzała” pobiegli w kierunku kościoła. W tym czasie „Śmiały” otrzymał 4-ty postrzał w kolano, ale mimo to udało mu się uciec.

     Ranny w rękę „Strzała” udał się lekarza gdzie został aresztowany bowiem w tym samym czasie lotnicy przynieśli śmiertelnie rannego Niemca. Niemcy przeprowadzili obławę i aresztowali następujące osoby: Edward Lisowicz, Marian Piotrowski, Witalis Przeździk, Czesław Rylski, Stefan Szypnicki, Czesław Wiśniewski, Czesław Wroński, Krystyna Bielecka oraz wspomnianego już Mieczysława Woźniakiewicza. Wszyscy byli członkami AK poza Witalisem Przeździkiem. Ten zgodził się na współpracę z Gestapo i został z aresztu wypuszczony, ale po powrocie do Chęcin natychmiast o tym fakcie zameldował. W efekcie do bezpieczeństwa przekazano go do służby w oddziale partyzanckim Jana Sieradzana „Żbik”.
Pozostałe osoby zostały skierowane do obozu koncentracyjnego, który przeżyła jedynie Krystyna Bielecka.

     W nocy ranny „Śmiały” został przez kolegów z drużyny Kedyw przewieziony do miejscowości Wrzosy gdzie ukryto go u gospodarza Mazura. Pod pozorem rodzącej kobiety ściągnięto doktora Buszę. Ten udzielił fachowej pomocy, ale bez specjalistycznych narzędzi nic nie mógł zrobić wobec czterech ran postrzałowych. Po kilku godzinach ponownie załadowano rannego na furmankę i ukryto w lesie. Dopiero następnego dnia przetransportowano go do miejscowości Ostrów (Placówka Morawica), gdzie przebywał przez jakiś czas. Potrzebna była specjalistyczna pomoc lekarska. Mógł jej udzielić doktor Platecki z Chęcin, ale miejscowi konspiratorzy nie chcieli się przed nim dekonspirować. O pomoc za pomocą Mieczysława Lisowicza „Kita” zwrócili się do kolegów z Kedyw z Białogonu (Placówka Niewachlów). Doktor został odwiedzony przez Zygmunta Firleya „Kajtek” i Kazimierza Chmielińskiego „Janosik”, którzy pokazując pistolety, przekonali doktora do udzielenia pomocy. Odwiedził on rannego prawdopodobnie w Ostrowie i w efekcie uratował mu życie, choć stan „Śmiałego” był w dalszym ciągu ciężki. Ostatni etap leczenia Ziółkowskiego przebiegał w Choinach nad Nidą, a grupa opiekujących się nim żołnierzy Kedyw Placówki Chęciny stała się zalążkiem oddziału partyzanckiego Podobwodu Piekoszów.

Podczas przeprowadzania aresztowanych wzdłuż torów Aleksander Pierzak rzucił się przed nadjeżdżający pociąg, prawdopodobnie chciał uciec, ale ostatecznie zginął pod kołami.
Ostatecznie aresztowano następujące osoby:
z Wolicy: Wojciech Nowak, Józef Wilk, Wincenty Skrobek, Władysław Kurtek, Jan Huk, Stanisław vel Stefan Bąk, Jan Pierzak, Stefan Pierzak, Jan Komnacki, Stanisław Dobrowolski, Władysław Skuciński, Stanisław Skuciński, Jan Wojsa, Gustaw Wojda, Józef (Stanisław?) Mirakowski, Wacław Ratajewicz, Renata Chomiuk, Krystyna Zapała, Danuta Hempel, Jadwiga Sieradzan, Władysława Jamorska, Krystyna Pesiak, Stanisława Górska, Halina Zuba, Michał Nawrot, August (Gustaw?) Jamorski, Mieczysław Kubecki, Michał Kukułka, Jan Leszczyk, Jan Nowak, Wincenty Nowak, Stanisław Cielibała, Dionizy Huk oraz mężczyźni o nazwiskach: Herman, Gościeniewicz, Olech (na pomniku Bolesław) i Olędzki;
z Siedlec: Mieczysław Kowalik, Eugeniusz Kowalik, dwóch braci Bilskich, Stanisław Gabryś, Mieczysław Chojnacki, Stanisław Zapała;
z Wojkowca: Wincenty Chodur(ski), NN Wolny, Stanisław Fryt, Kazimierz Gogol, Władysław Kurdek, Władysława Nawrot, Wacław Ratajczak, Adolf Skuciński, Tadeusz Szczerek, Józef Skuciński, Józef Zarzycki.
Z więzienia w Kielcach zwolniono po paru dniach Halinę Zubę, Stanisława Cielibałę, Mieczysława Kubeckiego Michał Kukułka, oraz mężczyzn o nazwiskach: Gościniewicz i Olędzki.
Siedem kobiet: Renata Chomiuk, Krystyna Zapała, Danuta Hempel, Jadwiga Sieradzan, Władysława Jamorska, Krystyna Pesiak, Stanisława Górska, po śledztwie połączonych z torturowaniem ich przez funkcjonariuszy kieleckiej Sipo wywiezione został do obozu koncentracyjnego Ravensbrück. Wszystkie przeżyły.

Spośród pozostałych mężczyzn 28 zostało po kilkunastu dniach pobytu w więzieniu kieleckim rozstrzelani. Tragiczny los spotkał następujące osoby:

Bąk Stanisław

Chodur Wincenty

Chojnacki Mieczysław

Dobrowolski Stanisław

Fryt Stanisław

Gabryś Stanisław

Huk Jan

Jamorski Gustaw

Komnacki Jan

Kowalik Eugeniusz

Kowalik Mieczysław

Kurdek Władysław

Mirakowski Stanisław

Nawrot Michał

Nowak Wojciech

Olech Bolesław

Pierzak Jan

Pierzak Stefan

Ratajczyk Wacław

Skrobek Wincenty

Skuciński Adolf

Skuciński Stanisław

Skuciński Władysław

Szczerek Tadeusz

Wilk Józef

Wojsa Jan

Zapała Stanisław

Zarzycki Józef

Pozostali mężczyźni zostali wywiezieni do obozów koncentracyjnych.

Od początku wszyscy byli pewni, że lista osób przeznaczonych do aresztowania nie został przygotowana przez kogoś obcego, ale zrobiła to osoba mieszkająca w Wolicy. Po dochodzeniu przeprowadzonym przez struktury Polskiego Państwa Podziemnego wydano wyrok na dwoje mieszkańców Wolicy. Znane są ich nazwiska, ale po latach nie ma sensu ich ujawniać zyje bowiem ich rodzina, która nie odpowiada za ich czyny.

PS. Na pomniku upamiętniającym pomordowanych (cmentarz w Wolicy) znajduje się 30 nazwisk czyli o dwa więcej niż zamordowali Niemcy.
Według Dionizego Krawczyńskiego dwie osoby: Gogol Kazimierz i
Huk Dionizy zostały aresztowane przez Niemców kilka dni później i zginęły w innych okolicznościach. Tą historię przedstawiamy pod datą 4 czerwca 1944 r.

     Rozstawiono karabiny maszynowe wokół ówczesnego Starego Rynku, sprowadzono też dużą ilość psów. Na terenie chęcińskiego zamku urządzono punkt obserwacyjny miasta i okolic.
     Około godziny 2.30 nad ranem kilkuosobowe grupy żołnierzy niemieckich rozpoczęły wchodzenie do mieszkań prywatnych. Wówczas rozkazywano wszystkim bez wyjątku mieszkańcom, pod groźbą użycia broni, natychmiastowe przejście i zbiórkę na placu Starego Rynku. Oprócz dokumentów osobistych nie pozwalano zabrać nic więcej. W tym samym czasie żołnierze niemieccy plądrowali mieszkania aresztowanych ze wszystkich wartościowych przedmiotów. Zgodnie z relacjami składanymi przez świadków kobiety wraz z dziećmi były ustawione w północnej części rynku natomiast mężczyzn sprowadzono na środek rynku, gdzie w pozycji klęczącej mieli oczekiwać na wejście do budynku urzędu. W budynku przebywało pięciu lub sześciu Niemców oraz burmistrz Stępa.

     Aresztowani byli wprowadzani do budynku gdzie przeprowadzano selekcję. Jeden z żandarmów odczytywał z dokumentu nazwisko wprowadzanego, które następnie weryfikowane było z uprzednio przygotowanymi listami. Jeśli wyczytywana osoba nie figurowała na żadnej z list trafiała do grupy zakwalifikowanej do skierowania do prac przy kopaniu kolejnej niemieckiej linii obrony. Jeżeli dane wyczytywanego znajdowały się na niemieckich listach to osobie takiej wiązano ręce przy pomocy metalowego drutu, a następnie kazano im położyć się na ziemi twarzą w dół tuż przy ścianie magistratu.
     Łącznie zatrzymano około 50 mężczyzn. W zeznaniu jednego ze świadków pojawia się także informacja, iż w dniu pacyfikacji Chęcin aresztowano dziesięć kobiet, które następnie wywieziono na przymusowe roboty do Trzeciej Rzeszy.
Około godziny trzynastej lub czternastej po południu obie grupy zatrzymanych załadowano na przyczepy dwóch samochodów ciężarowych. Więźniów układano w pozycji leżącej jeden na drugim na podłodze samochodu, po czym obydwa samochody odjechały w kierunku kieleckiego więzienia. Tu grupy rozdzielono.

     Osoby skierowane do prac przy umocnieniach po złożeniu zeznań otrzymywały zakaz rozpowszechniania jakichkolwiek informacji dotyczących szczegółów akcji pacyfikacyjnej Chęcin czy udzielania informacji o dalszych losach aresztowanych osób. Następnie skierowano je do Arbeitsamtu (biura zatrudnienia) w Kielcach, skąd otrzymały przydział do przymusowej pracy przy umacnianiu wałów w Będzinie i Puławach. Po trzech dniach od aresztowania zwolniono do domów osiem osób należących do tej grupy.
     Los osób znajdujących się na niemieckich listach był o wiele cięższy. Tuż po przyjeździe do więzienia, jeszcze na korytarzu odbywały się pierwsze rewizje osobiste oraz wstępne przesłuchania. Kolejne, systematyczne, przesłuchania prowadzone były codziennie przez policję ochronną Szupo. W czasie przesłuchań torturowano więźniów. Wiele z osób w trakcie przesłuchań traciło swoje życie. Taki los spotkał chęcińskiego sędziego Banacha.
Podczas przesłuchań za wszelką cenę starano się udowodnić przynależność więźniów do ruchu oporu. Najczęstszymi zarzutami była współpraca z polską partyzantką lub działalność w ruchu komunistycznym. Ostatecznie 7 lipca Niemcy wywieszają w Chęcinach na budynku urzędu oraz na murze kieleckiego więzienia listy zakładników aresztowanych w dniu 2 czerwca, a następnie rozstrzelanych.
     Pierwszy raz pojawia się wówczas określenie „zakładnicy”. Niemcy w ten sposób wyraźnie przekazują informację, iż pacyfikacja miasta była odwetem za jakąś akcję przeprowadzoną przez polskie podziemie.
     Część osób opisując pacyfikację jasno określa, że była to odwet za akcję przeprowadzoną przez oddział AK Zbigniewa Kruszelnickiego „Wilk” przeprowadzoną w Czerwonej Górze przy szosie Kielce – Kraków 31 maja 1944r. Zatrzymano wówczas 4 samochody i rozbrojono około 40 Niemców i Ukraińców. W wyniku walki zabito ppłk. SS-obersturmbannfuhrera Doepplera, mjr. Katschorka oraz 4 żandarmów (w tym 3 oficerów). Zdobyto 5 pistoletów maszynowych, 16 pistoletów, 20 karabinów, amunicję i mundury oraz bardzo ważne dokumenty i mapę województwa kieleckiego z zaznaczonymi rejonami objętymi działalnością partyzancką, plany obław na oddziały „Marcina” i „Garbatego”, a także listę 224 osób przewidzianych do aresztowania.

     Dionizy Krawczyński nie zgadza się z takim twierdzeniem: Po pierwsze: dopiero miesiąc po pacyfikacji Niemcy podają, że pojmali „zakładników”. Po drugie: w innych akcjach odwetowych „zakładnicy” byli mordowani w miejscu akcji bądź w miejscu aresztowania. Po trzecie: na podstawie czego Niemcy stworzyli listy „zakładników” w ciągu 24 godzin… Te trzy pytania pozwalają wysnuć wniosek, że Niemcom potrzebny był pretekst do przeprowadzenia pacyfikacji. Pretekst który pozwolił przeprowadzić aresztowania osób zgodnie z listą przygotowaną przez niemieckich agentów. Takim właśnie pretekstem była akcja „Wilka”, a agenci… Informacje o niemieckich agentach pojawiają się wśród zeznań świadków: wspominane jest nazwisko rodziny Kaletów, którzy tuż po pacyfikacji miasta zostali rozstrzelani wyrokiem Polskiego Państwa Podziemnego przez partyzantów. W zeznaniach świadków do osób kolaborujących z hitlerowskim okupantem zaliczany jest również niejaki Emil Niewygoda – przedwojenny chęciński cholewkarz. Po likwidacji getta żydowskiego w 1942 roku Niemcy skonfiskowali majątek Żydów, w tym maszyny i urządzenia szewskie. Jednym z obdarowanych przez Niemców obywateli polskich był Niewygoda. Przed pacyfikacją Chęcin Niewygoda został zatrzymany przez Niemców podczas kolportażu prasy podziemnej wraz z inną osobą. Niewygoda uniknął wówczas aresztowania i rozstrzelania. W dniu 2 czerwca 1944 roku Niewygoda nie był obecny w mieście. Wkrótce po pacyfikacji wyjechał do Szczecina, gdzie według relacji świadków najprawdopodobniej zmienił nazwisko.

     Już na drugi dzień po pacyfikacji miasta wiele kobiet w poszukiwaniu swoich mężów wyjechało do Kielc. Tam oczekiwały pod siedzibą więzienia lub kieleckiego gestapo na swoich mężów. Niemieckie obwieszczenie p losie „zakładników” rozwiało wszelkie nadzieje na ich ocalenie, ale pragnieniem rodzin było odnalezienie mogił pomordowanych.
     Genowefa Majcher z uporem poszukiwała wszelkich informacji o losach swego męża – Stanisława. Po zakończeniu niemieckiej okupacji poszukiwała ciała męża w czasie ekshumacji prowadzonych w okolicach Kielc i w samym mieście. Stanisław Majcher został ostatecznie odnaleziony i zidentyfikowany w zbiorowej mogile na kieleckim Pakoszu. Zawiera on szczątki osób zamordowanych przez Niemców prawdopodobnie w dniu 6 lipca 1944 roku. Co stało się z pozostałymi osobami? Najprawdopodobniej pomordowani mieszkańcy Chęcin spoczywają w jednej ze zbiorowych mogił ofiar egzekucji prowadzonych na kieleckim Pakoszu czy w Bliżynie (24.06.1944), Niektóre osoby, wywieziono do obozów koncentracyjnych.

     W gospodarstwie przebywali: Jan Dzidowski „Semafor”, Dionizy Huk „Rzecki”, Kazimierz Gogol, Kazimierz Pluta (mieszkaniec Wolicy) i NN „Wyrwicz”. Prawdopodobnie 3 czerwca dotarł do nich łącznik: Stanisław Kulczycki „Chrust”.
4 czerwca mieli wyruszyć w dalszą drogę. Tego dnia okoliczne wioski (Wojkowiec, Siedlce i Łukowa) były patrolowane przez oddział Luftwaffe kwaterujący w Podzamczu Chęcińskim. „Semafor”, nie wiedząc o tym, wyszedł ze stodoły gdzie kwaterowali konspiratorzy i natknął się na niemiecki patrol. Powrócił natychmiast do stodoły i zaalarmował pozostałych. Stanisław Kulczycki „Chrust” zarządził natychmiastowe wycofanie się, ale udało się to tylko jemu i „Wyrwiczowi”. Pozostali czterej dostali się do niewoli w tym Dionizy Huk „Rzecki”, który został podczas akcji ranny w nogę. Niemcy postanowili samodzielnie odtransportować zatrzymanych do Kielc. Furmankami przejechali do stacji kolejowej Wolica skąd pociągiem osobowym odjechali do Kielc.

     Na stacji Słowik aresztanci uznali, że to ostatnia szansa na ucieczkę. Pluta wyprowadził rannego „Rzeckiego” do toalety, a gdy pociąg ruszył ale nie nabrał jeszcze prędkości wyskoczyli. Niemcy okazali się jednak czujni. Pierwsze strzały ugodziły „Rzeckiego”, który już wcześniej ranny w nogę uciekał powoli. Ranny drugi raz dostał się w niemieckie ręce. Więcej szczęścia miał Kazimierz Pluta. Został co prawda trafiony w ramię, ale szczęśliwie dotarł do lasu i uciekał dalej. Z wykrwawienia padł na tyle daleko od stacji, że nie znalazł go pościg.
     Wykorzystując powstałe zamieszanie z pociągu wyskoczył także Jan Dzidowski „Semafor”. Ten uciekał w przeciwnym kierunku i zanim Niemcy się zorientowali udało mu się przekroczyć szosę Kielce – Chęciny. Choć został ranny w nogę to udało mu się ukryć.
     Jako ostatni wyskoczył Kazimierz Gogol, który wybrał kierunek ucieczki jak pierwsza dwójka. Niestety zanim dotarł do lasu, który miał mu dać schronienie został śmiertelnie trafiony.

     W czasie strzelaniny ścieżką do stacji kolejowej szli od strony Słowika i Zalesia Mieczysław Hajduk „Nerw” i Tadeusz Ziental „Ogar” (prawdopodobnie mieszkańcy Zalesia). Widząc Niemców goniących „Semafora” sami zaczęli uciekać. Ich także dosięgnął ogień ich karabinów. „Nerw” padł trafiony w pierś, a „Ogar” miał wyrwaną całą szczękę.
Tak więc 4 czerwca w okolicach stacji kolejowej Słowik poległo trzech żołnierzy: Kazimierz Gogol, Mieczysław Hajduk „Nerw” i Tadeusz Ziental „Ogar”. Dwukrotnie ranny Dionizy Huk „Rzecki” został zabrany przez Niemców i jego dalsze losy są nieznane.
     Uratowali się jedynie: Jan Dzidowski „Semafor” i Kazimierz Pluta. Ten pierwszy, ranny w nogę, ukrył się w zaroślach nad Bobrzą i nie został znaleziony przez pościg. Już po odjeździe Niemców odnalazła go, mieszkająca obok, Zofia Rymówna, która jednocześnie o sytuacji poinformowała Zygmunta Firleya z Białogonu (Placówka Niewachlów). Pierwszy dzień ranny spędził w domu Rymówny gdzie pierwszej pomocy udzieliła mu Maria Konopińska „Bobrzycka”. W tym samym czasie gajowy Cudzik odnalazł w lesie rannego Kazimierza Plutę i także poinformował o tym konspiratorów z Białogonu.

     Wieczorem 4 czerwca obaj ranni zostali przetransportowani przez żołnierzy AK z Białogonu do miejscowości Sitkówka-Trzcianka, gdzie umieszczono ich w pustej, niewykończonej willi. Opiekę medyczną zapewniał odwiedzający ich codziennie doktor Jan Bolewski „Marek” (lekarz Podobwodu Piekoszów) oraz „Bobrzycka”. Nad bezpieczeństwem rannych czuwali: Bolesław Sobiepański „Kolec”, Tadeusz Wicher „Burza”, Władysław Górnicki „Włoch” i Zdzisław Chmieliński „Lipiński" przydzielanie z Białogonu. Po trzech dnia ranni zostali przetransportowani do Szczukowic i następnie doktor „Marek” umieścił ich w jakiejś kwaterze podległej Komendzie Podobwodu Piekoszów.